دندان دارای دو بخش کالبدشناختی تاج و ریشه است.
تاج:
به بخش بالایی دندان گفته می‌شود که در دهان مشخص است و بالای لثه قرار دارد. مینا روی تاج را می‌پوشاند و از لایه زیری یعنی عاج محافظت می‌کند.
ریشه:
دندان از خط لثه پایین می‌رود و وارد استخوان‌های فک بالا یا پایین می‌شود. این ریشه است که دندان را در دهان نگه می‌دارد.
گردن :
یا طوق دندان بخش جدا کننده دندان در خط لثه است که تاج و ریشه در آنجا به هم می‌رسند.
مینا:
تاج هر دندان با مینا پوشیده می‌شود. مینا سخت‌ترین ماده در تمام بدن است که حتی از استخوان نیز محکم‌تر است. مینا وظیفه حفاظت از عاج را به عهده دارد. مینا تنها بافتی است که هیچ سلول زنده‌ای در آن وجود ندارد و چون زنده نیست، نمی‌تواند پس از پوسیدگی یا آسیب دیدگی خود را ترمیم کند.
لثه: لثه بافت صورتی رنگ نرمی است که از استخوان (لثوی) فک و ریشه‌های دندان محافظت می‌کند و گردن (طوق) هر دندان را می‌پوشاند.
عاج:
عاج بخش اصلی هر دندان را تشکیل می‌دهد و تقریباً در تمام طول دندان وجود دارد. عاج حساس است و در قسمت تاج با مینا و در قسمت ریشه با سمنتوم محافظت می‌شود.
اتاق پالپ:
اتاق پالپ داخلی‌ترین بخش دندان است که زیر عاج قرار دارد و از تاج تا نوک ریشه کشیده شده است. اتاق پالپ مغز (پالپ) دندان را دربرمی‌گیرد که از بافت نرم تشکیل شده است.
سمنتوم:
سمنتوم لایه‌ی بافتی سختی است که ریشه دندان را می‌پوشاند.
کانال ریشه/ کانال پالپ:
کانال ریشه یا کانال پالپ فضای بازی در داخل ریشه است که ادامه پالپ کشیده شده از اتاق پالپ را دربرمی‌گیرد.
عصب‌ها و رگ‌های خونی مربوط به بافت بیرونی اطراف از راه کانال ریشه وارد پالپ می‌شود.
رباط پریودنتال:
گروهی از فیبرهای بافتی پیوندی رباط پریودنتال را تشکیل می‌دهد.
کانال فرعی:
کانال‌های فرعی، کانال‌های کوچکتری هستند که از کانال اصلی ریشه منشعب می‌شوند و در داخل عاج تا رباط پریودنتال امتداد دارند.
استخوان لثوی:
استخوان لثوی استخوان فکی است که در اطراف ریشه قرار دارد و آن را نگه می‌دارد.
این استخوان از حفره‌های دندانی تشکیل می‌شود که ریشه‌های دندان داخل آن جای دارد.